ਜਾਣੁ ਸਰੋਤ : ਗੁਰੁਸ਼ਬਦ ਰਤਨਾਕਾਰ ਮਹਾਨ ਕੋਸ਼, ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨ ਬਿਊਰੋ, ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਪਟਿਆਲਾ।

ਜਾਣੁ. ਵਿ—ਗ੍ਯਾਤਾ. ਗ੍ਯਾਨਵਾਨ. ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ. “ਡਿਠਾ ਸਦਾ ਨਾਲਿ ਹਰਿ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਜਾਣੁ.” (ਸ੍ਰੀ ਮ: ੫) “ਅੰਧੀ ਦੁਨੀਆ , ਸਾਹਿਬ ਜਾਣੁ.” (ਆਸਾ ਮ: ੧) ੨ ਕ੍ਰਿ—ਜਾਣਨਾ. “ਆਪੇ ਆਖਣੁ ਆਪੇ ਜਾਣੁ.” (ਮ: ੧ ਵਾਰ ਰਾਮ ੧) ੩ ਵ੍ਯ—ਮਾਨੋ. ਗੋਯਾ. “ਜਾਣੁ ਨ ਜਾਏ ਮਾਈਆਂ ਜੂਝੇ ਸੂਰਮੇ.” (ਚੰਡੀ ੩) ੪ ਜਾਣ (ਗਮਨ ਕਰਨ) ਵਾਲਾ. “ਕਹਾ ਤੇ ਆਇਆ ਕਹਾ ਇਹੁ ਜਾਣੁ.” (ਮ: ੧ ਵਾਰ ਮਲਾ) ੫ ਫ਼ਾ ਜ਼ਯਾਨ. ਸੰਗ੍ਯਾ—ਹਾਨੀ. ਨੁਕ਼੉੠ਨ. “ਵਾਹੇਂਦੜ ਜਾਣੁ.” (ਮ: ੨ ਵਾਰ ਮਾਝ) ਆਕਾਸ਼ ਨੂੰ ਤੀਰ ਵਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਦਾ ਹੀ ਨੁਕ਼੉੠ਨ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਹਟਕੇ ਉਸੇ ਪੁਰ ਆਵੇਗਾ, ਆਕਾਸ਼ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵਿਗੜੇਗਾ। ੬ ਅ਼੏੠ਨ. ਦੋ੄. ਵਿਕਾਰ. ਅ੶਽ਬ। ੭ ਦੇਖੋ, ਸੁਜਾਣ ਅਤੇ ਜਾਣ.

ਜਾਣੁ ਸਰੋਤ : ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਕੋਸ਼ (ਸ਼੍ਰੀਮਹਿਤ ਪੰਡਿਤ ਗਿਆਨੀ ਹਜ਼ਾਰਾ ਸਿੰਘ ਕ੍ਰਿਤ), ਡਾ. ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਤ ਕੇਂਦਰ, ਦੇਹਰਾਦੂਨ, ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ

ਜਾਣੁ (ਕ੍ਰਿ.। ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਗ੍ਯਾਨ। ਧਾਤੂ , ਗ੍ਯਾ। ਪੰਜਾਬੀ ਜਾਣਨਾ ਤੋਂ) ਜਾਣੋਂ। ਯਥਾ-‘ਜਾਣੁ ਮਿਠਾਈ ਇਖ ਬੇਈ ਪੀੜੇ ਨਾ ਹੁਟੈ ’।

          ਦੇਖੋ , ‘ਬੇਈ’