ਦੂਤ ਸਰੋਤ : ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕੋਸ਼ (ਸਕੂਲ ਪੱਧਰ), ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨ ਬਿਊਰੋ, ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਪਟਿਆਲਾ।

ਦੂਤ [ਨਾਂਪੁ] ਸੁਨੇਹਾ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲ਼ਾ ਆਦਮੀ, ਏਲਚੀ; ਜਮਦੂਤ; ਦੇਵਤਾ; ਦੁਸ਼ਮਣ

ਦੂਤ ਸਰੋਤ : ਗੁਰੁਸ਼ਬਦ ਰਤਨਾਕਾਰ ਮਹਾਨ ਕੋਸ਼, ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨ ਬਿਊਰੋ, ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਪਟਿਆਲਾ।

ਦੂਤ. ਸੰ. ਸੰਗ੍ਯਾ—ਵਕੀਲ. ਬਸੀਠ। ੨ ਹਰਕਾਰਾ. ਚਿੱਠੀਰਸਾਂ। ੩—੪—੫ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਦੂਤ ਦਾ ਅਰਥ ਗਣ (ਦਾਸ), ਚੁਗਲ ਅਤੇ ਵੈਰੀ ਭੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਯਥਾ—“ਦੂਤਾ ਨੋ ਫੁਰਮਾਇਆ ਲੈ ਚਲੇ ਪਤਿ ਗਵਾਇ.” (ਆਸਾ ਅ: ਮ: ੧) ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਬਾਲ ਬੱਚੇ ਫੜ ਲਓ. ਦੇਖੋ, ਜਮਦੂਤ. “ਦੁਸਟ ਦੂਤ ਕੀ ਚੂਕੀ ਕਾਨ.” (ਆਸਾ ਮ: ੫) ਚੁਗਲ ਦੀ ਕਾਣ ਚੂਕੀ. “ਦੂਤ ਲਗੇ ਫਿਰਿ ਚਾਕਰੀ.” (ਸ੍ਰੀ ਮ: ੧) ਅਰ—“ਦੂਤਨ ਕੇ ਦਲ ਆਨ ਮਿਲੇ ਜਬ.” (ਗੁਵਿ ੧੦) ਇਸ ਥਾਂ ਵੈਰੀ ਅਰਥ ਹੈ। ੬ ਦੇਖੋ, ਦ੍ਯੂਤ.

ਦੂਤ ਸਰੋਤ : ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਕੋਸ਼ (ਸ਼੍ਰੀਮਹਿਤ ਪੰਡਿਤ ਗਿਆਨੀ ਹਜ਼ਾਰਾ ਸਿੰਘ ਕ੍ਰਿਤ), ਡਾ. ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਤ ਕੇਂਦਰ, ਦੇਹਰਾਦੂਨ, ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ

ਦੂਤ (ਸੰ.। ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ) ੧. ਸੁਨੇਹਾ ਪਹੁਚਾਵਣ ਵਾਲਾ ਵਕੀਲ।

੨. ਧਰਮ ਰਾਜਾ ਦੇ ਦੂਤ ਵਾ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਆਦਿ ਨੂੰ ਬੀ ਦੂਤ ਕਹਿ ਦੇਂਦੇ ਹਨ। ਯਥਾ-‘ਸੰਤਾ ਮਾਨਉ ਦੂਤਾ ਡਾਨਉ’।